To nie pierwszy wypad tej wiosny, ale
pierwszy, kiedy warto coś napisać, bo tam mnie jeszcze nie było. Tak oto
niedawno, postanowiłem odwiedzić tereny, gdzie jeszcze mnie nie zawiało.
Ponieważ już nie mogę patrzeć na te same drogi wokół granicy, musiałem się od
tej granicy oddalić. Wybór padł na Strasburg. Od razu zaznaczam , żeby nie
mylić go z tym, gdzie jest Trybunał Praw Człowieka, bo to zupełnie inna bajka.
Wyjazd miał być w ciepłą sobotę, ale ponieważ bardzo źle spałem z piątku na
sobotę, przesunął się o jeden dzień. I dobrze… Mało tego, schodząc po rower w
sobotę zobaczyłem, że złapałem gumę w tylnym kole. To był kolejny znak, że tego
dnia wycieczka nie ma sensu. Naprawiłem koło i zamknąłem rower w garażu.
Jeździłem trochę dzień wcześniej, ale gumę musiałem złapać tuż przy końcu
jazdy, bo nie odczułem upływu powietrza.
Tak czy inaczej, w niedzielę była już inna
motywacja. Klasycznie pojechałem autem na Lubieszyn, a potem już rowerem do Löcknitz,
Pasewalku i dalej na zachód. Na terenach przygranicznych bez zmian, chociaż za
Löcknitz
oddano do użytku drogę rowerową Rossow-Zerrenthin o długości 3km. To ostatni
odcinek na trasie do Pasewalku, który potrzebny był dla rowerzystów, a go
brakowało. Tam droga jest ruchliwa, wąska i otoczona barierkami. Nie było
przyjemnie po tym jeździć. Teraz to zupełnie inna bajka. 
Tak miałem się zatrzymywać częściej niż
zwykle, że do samego Strasburga nie zrobiłem postoju… No, może na wiadukcie przecinającym autostradę nr 20 w kierunku Prenzlau na południe i Stralsundu na północ. W końcu trzeba było, bo
na liczniku stuknęło 50km. Strasburg to mała mieścina, gdzie jak to w Niemczech
bywa nic się nie dzieje. Ludzi na ulicach nie spotkałem. Musi ich tam trochę
mieszkać, a nie spotkałem nikogo… po prostu nikogo. Nawet jednego! 
Zbliżają się
Święta Wielkanocne, więc drzewka na rynku przyozdobiono kolorowymi jajkami.
Niby nic, ale wcześniej czegoś takiego nie widziałem. Ponieważ miasteczko
niczym mnie nie zachwyciło, a już je zdobyłem, można było ruszać w drogę
powrotną. Zaraz za rogatkami zatrzymałem się na posiłek nad jeziorkiem
Stadtsee. Oczywiście kilkanaście metrów od brzegu na wodzie stała buda dla psa.
Nie wiem co Niemcy mają z tymi budami na wodzie, ale to już nie pierwszy raz
kiedy się z tym spotykam. Może i dla psów fajna rozrywka… 
Byłem
już lekko zmęczony, a przede mną pozostawało 50 km drogi. Pocieszałem się
faktem, że z powrotem leci szybciej, co się jakoś sprawdzało. Dodatkowo
pocieszał mnie fakt, że jadąc w tamtą stronę miałem wrażenie, że większość
trasy prowadzi pod górkę. Z powrotem powinno więc być łatwiej. I byłoby, gdyby
nie przeciwny wiatr… 
Wiało niemiłosiernie, chociaż nie
tak jak w Szwecji swego czasu… Trzeba było jednak głowę trzymać pochyloną, bo
brakowało powietrza do spokojnego oddychania. Po drodze napotkałem jeszcze „Schantzberge”
bei Brietzig. To jakiś rodzaj wału – pomnika przyrody, na którym rosną drzewa. Ma tablicę informacyjną, mapę i otoczone jest
drutem kolczastym, więc wejść na to nie można. Tak czy inaczej, mimo że
niespotykane, średnio ciekawe zjawisko.
Wiatr przeszkadzał mi do samego Pasewalku,
kiedy jakoś nagle ucichł, jakby chciał poinformować, że jestem już na „swoim”
terenie i do domu niedaleko. W miarę bezproblemowo wróciłem do Löcknitz,
a potem na granicę, gdzie czekał samochód. Tego dnia pękła setka. Tak, tak,
znowu 100km w ciągu niecałych 5 godzin. Może mapa tego nie oddaje, ale było dokładnie 100km i 700m. Nie tyle fajnie było znowu poczuć ten
dystans, chociaż na taki się nastawiałem. Fajnie było poczuć, że nadal jestem w
stanie tyle zrobić, bo dawno nie było takiego rezultatu. Nie wspomnę, że szybko
poszedłem spać tego dnia, ale jakiegoś wielkiego wyeksploatowania nie czułem.
Następnego z resztą wstałem do pracy i w nogach nie siedziało jakieś żelastwo.
Wszystko było jakby nic się nie wydarzyło. Może czas na 200km…
Oczywiście wyjazd był swego rodzaju
przełomowy. Przede wszystkim dlatego, że dotarłem do granicy dwóch landów
niemieckich. Już nie tylko Meklemburia jest w dorobku, ale i otarłem się o
Brandenburgię. Fakt jednak, że jeśli chodzi o krajobrazy, to przełomu nie było.
Wciąż te same widoki… pola… pola… pola… Puste przestrzenie między wioskami.
Gdzieś tam koszą traktorem, gdzieś tam rozrzucają obornik, gdzieś tam pola
rzepaku, który jeszcze się nie zrobił żółty… i tak w kółko. Tak czy inaczej,
polecam, bo fajnie ciągle dojeżdżać gdzieś dalej…
Na koniec jak zwykle ślad dzięki uprzejmości Google Maps...
